Bolu’daki olaydan, Gezi Parkı’na, maden işçilerine kadar her olay, vicdanın işlevselliğini yitirdiğini bizlere gösteriyor. Bu acıların bedelini ödemesi gerekenler, toplumun bu kadar büyük bir travmayı yaşamasına neden olmuşken, hiçbiri hesap vermemektedir.
Vicdan, bir toplumun sağlıklı işleyen yapısının en önemli parçalarından biridir. Her bir bireyin, insan olmanın doğasında bulunan bu değerle, kendisini ve çevresini doğru bir şekilde değerlendirebilmesi beklenir. Ancak günümüzde giderek daha fazla göz ardı edilen, körelen bir değer haline gelmiş olan vicdan, ülkemizin pek çok acısının da kaynağını oluşturuyor. Vicdan körelmişse, adalet de yozlaşır, insanlar birbirlerinin acısını hissetmektense, kendi çıkarlarını ve güvenliklerini ön planda tutar. Bu, yalnızca bireysel bir zayıflık değil, toplumsal bir çöküşün belirtisidir.
Bolu’dan Sivas’a, Maraş’a... Aynı Yaralı Hikaye
Bir ülkenin vicdanı, o ülkedeki her bir bireyin adalet ve eşitlik anlayışı ile doğrudan ilişkilidir. Bolu’da yaşanan, Sivas’ta yaşanan, Maraş’ta, Çorum’da yaşanan acıların hepsi aslında sadece coğrafi yerler değil; aynı zamanda bu toplumun vicdanında derin yaralar açmış tarihlerdir. Geçmişin bu acılarına bakarken, acıların birçoğunun hâlâ günümüzde taze olduğunu görmek, içimizi daha da yakıyor. Bolu’daki yıkım, Maraş’taki vahşet, Çorum’daki katliam, Gezi olaylarında yaşananlar, maden ocaklarındaki ölümler… Tüm bu felaketler, aynı zamanda bir toplumun vicdanının nasıl çürüdüğünü gösteriyor.
Her Gün Yanıyoruz, Ama Hiçbiri Hesaba Çekilmiyor
Bu acıları bizler her gün yaşıyoruz. Sokakta, pazarda, çarşıda, tarlada, köyde… Vicdanımız her geçen gün biraz daha siliniyor. Her gün yanıyoruz, her gün bir başka haksızlıkla karşılaşıyoruz. Ama ne yazık ki, bu haksızlıkların sorumluları hesap vermiyorlar. Seçip başımıza musallat ettiğimiz kişiler, her kim olursa olsunlar sorumluluğunu alması gerekenler, Ülkeyi yönetenler, bu acılara sebep olanlar, haksızlıkları göz ardı edenler, vicdanları ile yüzleşmek yerine halkı daha da kutuplaştırarak sorumluluklarını unutturuyorlar.
Bir memlekette vicdanlı bireylerin olması, toplumun temelini sağlam tutan önemli bir göstergedir. Ancak yanlış yapanın hesabı sorulmadıkça, bu memlekette vicdan, her geçen gün biraz daha körelecek, toplumun acıları daha da derinleşecektir.
Adalet ve Hesap Vermek: Bir Gereklilik
Toplumun vicdanı, adaletin işlediği, haksızlıkların cezasız kalmadığı bir düzende işleyecektir. Vicdanlı bir toplum, sadece haklıyı savunmaz; aynı zamanda haksızlıkların, adaletsizliklerin de karşısında durur. Bir ülkede her gün bir başka insanın acı çekmesi, bir başka hayatın kaybolması, adaletin ve vicdanın ne kadar körleştiğini gösterir. Bu noktada, vicdanı ve adaleti bir arada tutmak için, toplumu yönetenlerin de hesap vermesi gerekir. Yanlışa yanlışla karşılık verilmesi, suçluların cezalandırılmaması, sadece daha fazla acıya yol açar. Eğer bu sorumlular hesap vermezlerse, bu yaraların iyileşmesi mümkün olmayacaktır.
Sorumluluk Sahiplerinin Hesap Vermesi
Vicdanların körelmesiyle birlikte sorumluluk da kayboluyor. Sorumluluklarını yerine getirmeyen, istifa etmeyen ve suçu başkasına atan yöneticiler, bu toplumun karşısında hesap vermelidir. Halkın güvenini ve huzurunu yok edenler, insan yaşamını üzerinde kumar oynayanlar, bu vicdansızlıklarının karşılığını ödemelidir. Vicdanı körelmiş bir toplumda, adaletin hayata geçmesi çok daha zor olacaktır. Bu sebeple, tüm bu acıların sorumluları, yaşattıkları travmaların bedelini topluma ödemelidir. Hesap sorulmadıkça, toplumsal yaralar kanamaya devam edecektir.
Bir toplumda vicdan ve adaletin sağlıklı işlemesi, her bireyin bu değerleri içselleştirmesiyle mümkündür. Ancak vicdanları körelmiş bir yönetimin, halkın güvenini sağlaması mümkün değildir. Her gün bir başka felaketin yaşandığı, insanların ölümüne, acı çekmesine göz yumulduğu bir ülkede, vicdanların yeniden işlevsel hale gelmesi için hesap verme kültürünün kökleşmesi gerekir.
