Bu, yalnızca bir selamlaşma değil; Saraçhane’de, Esenyurt Meydanı’nda, üniversite kapılarında coplanan, sürüklenen, gözaltına alınan insanların emeğine ve direnişine atılmış açık bir çamurdur.
KİM, SEÇİM MEYDANLARININ “ÇÜRÜKLERİ”, “DEMLENENLERİ?”
Soruyoruz: Hafızalar bu kadar mı kısa? Dün daha, Esenyurt’un seçilmiş belediye başkanına ve Ekrem İmamoğlu başta olmak üzere CHP’li belediye başkanlarına karşı uygulanan düşman hukukunu kim hayata geçirdi? Kim, seçim meydanlarında “çürük”, “demleniyorlar”, “terörist” gibi aşağılayıcı, onur kırıcı ifadelerle bu toplumu zehirledi? Kim, milyonları hedef gösterip yargıyı bir sopa gibi salladı? Bugün önünde neredeyse secde edercesine eğildiğiniz “bilge insan” diye pazarlanmaya çalışılan Bahçeli değil miydi?
Daha düne kadar CHP’lilere düşman gözüyle bakan, onları siyasi rakip değil açık hedef ilan eden bir zihniyetle bu denli sıcak bir kucaklaşmanın izahı var mı? Bu nasıl bir siyasal omurgasızlıktır? Bu nasıl bir hafıza inkârıdır? Kendi seçmenine, kendi tabanına, sokakta bedel ödeyen yurttaşlara bu kadar mı yabancılaştınız?
NEDEN ESENYURT MEYDANI’NDA “ADALET” DİYE HAYKIRTIK?
Eğer ortada bir yanlış varsa —ki biz yine de bile isteye bu yanlışa girildiğine inanmak istemiyoruz— o halde şu soruların cevabını vermek zorundasınız: Neden insanları Saraçhane’ye topladınız? Neden Esenyurt Meydanı’nda “adalet” diye haykırttınız? Neden üniversite gençliği coplandı, gazeteciler sürüklendi, sokakta yürüyen insanlar “eylemci” yaftasıyla içeri tıkıldı? Bu insanlar kimin talimatıyla, kimin uğruna bedel ödedi?
Siz kime hizmet ediyorsunuz? Siz kimin adamısınız? Her gün iktidar cephesinden gelen aşağılamalara, iftiralara, hedef göstermelere karşı toplumsal muhalefet ayağa kalktı. O muhalefet hâlâ ayakta, hâlâ aynı yerde duruyor. Peki siz neredesiniz? Dün dik durduğunu söyleyenler bugün neden eğiliyor? Dün meydanlarda aslan kesilenler bugün neden boyun büküyor?
Bu fotoğraf sadece bir kucaklaşma değildir; bu fotoğraf, siyasetin ilkesizleştiği, omurganın pazarlık masasında bırakıldığı bir çürümenin belgesidir. Bu fotoğrafın bir yanında Devlet Bahçeli vardır: Yıllardır CHP’ye, muhalefete, gençlere, gazetecilere parmak sallayan; “terör”, “ihanet”, “çürük” diliyle bu toplumu ayrıştıran, düşmanlaştıran Bahçeli. Diğer yanında ise Ahmet Özer vardır: Kendi seçmeninin gözünün içine baka baka bu dili, bu zihniyeti, bu siyasi sicili yok sayan Ahmet Özer.
Ve bu tabloya sessiz kalan bir CHP yönetimi… Saraçhane’de mangalda kül bırakmayan, mikrofon başında demokrasi nutukları atan ama konu iktidar ortaklarına gelince suspus olan bir genel merkez aklı… Ekrem İmamoğlu’na kurulan yargı kumpaslarını, Esenyurt’ta seçilmiş iradeye yapılanları, üniversitelerde coplanan gençleri görmezden gelen bir suskunluk hattı…
BU UTANÇ FOTOĞRAFI UNUTULMAYACAK
Halkın sorduğu soru nettir: Devlet Bahçeli dün CHP’lilere “terörist” derken yanlış mı söylüyordu, yoksa bugün mü doğruyu söylüyor? Eğer dün yanlıştıysa neden yüzüne karşı tek kelime edilmedi? Eğer bugün haklı görülüyorsa, o zaman Saraçhane’de toplanan kalabalıklara neden umut sattınız?
Şunu herkes bilsin: Toplumsal muhalefet kimsenin kişisel kariyer hesaplarına, Ankara kulislerine, masa altı uzlaşmalarına meze değildir. O insanlar bedel ödedi, cop yedi, gözaltına alındı, tutuklandı. Siz ise klimalı salonlarda düşman bellediğiniz isimlerle kucaklaştınız.
Bu utanç fotoğrafı unutulmayacak. Ne Devlet Bahçeli’nin sicili aklanacak ne de Ahmet Özer’in bu kucaklaşması “normalleşme” masallarıyla geçiştirilecek. Halk hafızalıdır. Sandık da tarih de bu eğilmeyi, bu yamulmayı, bu teslimiyeti not etmiştir.
