2013’te denenen bu tiyatro patladı, bugün yeniden ısıtılıp önümüze konuyor. Yine patlayacak…Neden?
Çünkü devlet yönetimini savrulan bir adamın iki dudağına bırakırsan sonuç değişmez: Felaket.
Bir gün “CHP masada olmadan olmaz” diyen Erdoğan, ertesi gün CHP’yi kapatma planları yapıyorsa, CHP’nin o masaya sazan gibi oturması zaten tarihi bir ayıptı. Neyse ki bu defa o ayıbı kıl payı atlatabildiler.
CHP’nin İmralı Resti: Bu Ülkenin Onurunu Kurtaran Nadir Kararlardan Biri
Yıllarca “aman yanlış anlaşılmayalım” diye sinip duran CHP bu kez “Biz İmralı’ya gelmiyoruz” dedi.
Bu, yıllar sonra gösterdikleri en net duruş, belki de Cumhuriyet ve TBMM adına atılmış en doğru adımdı. Cumhuriyeti kuran bir parti, elbette gidip bir katilin önünde diz çökemez.
Giden olursa da millet o alnı ömrü boyunca kara lekeyle dolaştırır.
Ama itiraf etmek lazım: Bu uyanış hâlâ yarım. Eğer gerçekten uyansaydı CHP, masanın bizzat kendisini bu tezgâhın sahiplerinin kafasına geçirirdi. Milletin gerçekliğine yaslanır, iktidarın ve ortağının çizdiği senaryoda figüran olmazdı.
Erdoğan AYM’yi tanımıyor, AİHM’i saymıyor, anayasayı yerle bir ediyor; sonra da “barış getireceğiz” diyor. Bu mudur barış? Bu mudur devlet aklı? Memlekette hukuk yok, ekonomi çökmüş, insanlar nefes alamıyor… Ama iktidar hâlâ kendi siyasi ömrü için pazarlık kovalamakta.
Bu milletin aklıyla bu kadar alay edilmez.
Bu, siyaset değil; düpedüz memleketin aklını aptal yerine koymaktır.
SİYASİ REHİNELER ORTADAYKEN HANGİ MASASI BU?
Can Atalay milletvekili ama rehin. Kavala iş insanı ama rehin. Demirtaş milyonların lideri ama o da rehin. CHP’li, DEM Partili belediye başkanları torbaya doldurulup cezaevine atılıyor.
Sonra çıkıp utanmadan “Gel CHP, barış masasına oturalım” diyorsun.
Hangi barışı?
İstanbul’un göbeğinde hukuku gömenle hangi masada buluşulur?
Bu kafayla yarın kalkıp “Gel IŞİD’le masaya oturalım, gel Haşhaşilerle barışalım, gel ABD’nin taşeronu, Siyonizm’in yanında olalım” deseler kabul mü edeceksiniz?
DEM Parti: Haksızlığı Yutkunarak Siyaset Sananların Çelişkisi
DEM Parti yıllarca mağduriyetin sembolü oldu. Bugün ise geçmişini unutmuş bir halde, İmralı dışında nefes bile alamıyor. Ne karşılığında bu suskunluk? Ne karşılığında bu teslimiyet?
Eş başkanlarını içeri aldılar — fısıltı yok.
Belediye başkanlarını görevden aldılar — tepki yok.
Seçilmişlerini süpürgeyle süpürdüler — çıt yok.
Kimliklerine hakaret edildi — unutuldu gitti.
Genel başkanlarını savunmak yerine İmralı’ya bel bağlayan bir parti haline geldiler. Kendi halkı aç, işsiz, yoksulluktan kırılırken DEM Parti hâlâ PKK liderini kurtarma derdinde.
Kendi seçmeni bile bu ikiyüzlülüğü yutmuyor artık.
Bu sessizliğin faturası iktidarın tokadından ağır olacak.
Halk açken, işsizken, borç içindeyken…
DEM Parti hâlâ Erdoğan’ın sahte demokrasisine alkış tutuyorsa, bunun adı siyaset falan değil: Kendi seçmenine ihanettir.
Siyasetin Çıplak Gerçeği
İktidar hukuku ayaklar altına alıyor.
Muhalefet korkuyor.
DEM Parti susuyor.
CHP ise uyanmış gibi yapıyor.
Memleket ise can çekişiyor.
Halk aç, işsiz, umutsuz…
Siyasetçiler ise İmralı masasından rol kapma derdinde.
Bu milletin sırtına yükledikleri utanç yetmedi mi? Bu ülkenin sorunu İmralı değil!
Sorun mutfakta boş tencere.
Sorun sokakta güvensizlik.
Sorun gençlerin bavul hazırlaması.
Sorun çürümüş devlet düzeni.
Siyasetçiler rol yapıyor, halk acının gerçek yüzüyle baş başa.
DEM Parti susarak, CHP tereddüt ederek, iktidar ise hukuku yok sayarak bu enkazın altına hepimizi gömüyor.
Ve unutmayın:
Bu defa tokadı sadece iktidar yemeyecek.
Sustukları, korktukları, teslim oldukları her günün hesabı, hep birlikte görülecek.
Bu ülke artık siyasetçinin tiyatrosunu değil, halkın gerçeğini görmek zorunda.
