Gelelim Meydana… Her seçim öncesi meydan AKP’nin belediye başkanı Göksu’nun şov yaptığı yer oluyor. Hele hele kutsal ay Ramazan ayı bir başka oluyor, kutsal ay AKP’li Göksu’nun, birkaç dini siyasallaştıran ulemanın ve sözde STK olan yağcı, yalaka hemşeri derneklerinin katkılarıyla Ramazan ayı cümbüş ayına dönüştürülüyor.
CHP'deki dağılmışlık ve kişisel çıkarlar yüzünden parti içindeki birlikteliğin zayıflamasının sonucu Esenler’deki cumhuriyet meydanının bu ramazan ayında da AK Parti’ye teslim olmasını beraberinde getirdi.
İBB’ye “biz bu alanda ramazan ayı boyunca sohbet çadırı kuracağız ve semaverlerle vatandaşlara bedava çay ikramı yapacağız” diyerek müracaatta bulunmayan CHP Esenler ilçe Başkanı ve yönetimi belli ki geçmişin teslimiyetinden kurtulamamış. Alışmışlar hazıra, alışmışlar AKP’li Göksu karşısında ezikliğe ve meydanı boş bırakmaya. Şayet bu düzene ve bu sisteme karşıysanız, bu iktidarı göndermek istiyorsanız çok çalışmalısınız, projeli olmalısınız ve her şeyden önemlisi sol akılla alan hakimiyeti kurmalısınız. Yoksa ATI ALAN YİNE ÜSKÜDAR’I GEÇER…
Olmuyor ana muhalefet, olmuyor CHP Esenler ilçe başkanı Cemal Kaya ve yönetimi. Geçmişin alışkanlığı ile değişmeyen kafa yapınızla, asalak düşüncenizle ve şımarık hal ve hareketlerinizle Esenler halkına güven ve umut vermiyorsunuz. Esenler’de sizin rakibiniz inanın yine kendinizsiniz, sizin 40 parçaya bölünmüşlüğünüzün faturasını bu halk ödüyor. Her birinizin kafası kişiye kulluğa, bireye bağlılığa yönelmiş, bazılarınız ise İBB’den nasıl rant sağlarız diye hesaplar yaparken Göksu yine malı götürüyor yahu. Öyle ki Kangren olmuş hastalık sarmış her tarafını CHP’nin. ! Bu hastalıktan kurtulmak pek öyle kolay olacağa da benzemiyor doğrusu. Hele kangrenin en korkunç olanı, partinin en aktifinden en pasifine varıncaya kadar ŞUCU – BUCU diye kamplaşmış… İşin ilginç yanı aynı ideallerle bir araya gelenler şahsı hesaplar yüzünden birbirini düşman görmesidir.
CHP’nin ve bu halkın başına ne geliyorsa kişisel çıkarları en önde tutma zihniyetinden geliyor. Yanına üç beş partiliyi katabilenler, kendini kaf dağında görüyor. Oysa aslolan, ben yerine biz olabilmek değil mi? Birlikte düşünmek, birlikte hareket etmek, birlikte üretmek ve bölüşmek, üretilenleri birlikte değerlendirmek değil mi?
