Emekliler, çalışanlar, işçiler, köylüler ve tüm üreten halk kesimi Cumhuriyet tarihinin en yoksul dönemini yaşamaktadır.
Türkiye’de sosyal güvenlik sisteminin gelişimi, 1936’daki İş Kanunu ile başlamış, 1961 Anayasası ile sosyal haklar artırılmıştır. Ancak 1980’lerden itibaren devletin sosyal güvenlik harcamaları azalmaya başlamış, 1980’lerle birlikte liberal politikalar etkili olmuştur. 1965’te kabul edilen 506 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu ve 1971’de kurulan Bağ-Kur, sosyal güvenlik sisteminin temellerini atmıştır. 2000 öncesi emekli maaşları ile 2000 sonrası maaşlar arasında büyük farklar oluşmuş, 2000-2008 arasında aylık bağlama oranı %59’a düşerken, 2008 sonrası bu oran %40’a gerilemiştir.
Bugün emeklilerin alım gücü açlık sınırının altındadır. 2010 yılında emekli maaşı ile 8 çeyrek altın alınabilirken, 2025’te bu miktar sadece 2.5 çeyrek altına düşmüştür. Emekli maaşları, 2010’da 1.5 asgari ücret düzeyindeyken, 2025’te asgari ücretin 8.000 TL altında kalmaktadır. Türkiye’de yaklaşık 15 milyon emekli ve onların aileleri ile birlikte 30 milyon kişi yoksulluk sınırının altında yaşamaktadır.
AKP hükümetinin 22 yıllık iktidarında en büyük eseri yoksulluktur. Bütçe disiplini ve adaleti kaybolmuş, plansız harcamalar ve lüks tüketimler nedeniyle kalkınma sağlanamamıştır. Sonuç olarak, ucube Başkanlık sistemi emeklilerin yaşamını daha da zorlaştırmıştır.
AKP ve ucube başkanlık sistemi sona ermedikçe halk her geçen gün fakirleşecek alım gücü her yıl düşecektir, yoksul günden güne yoksullaşacak bir avuç elitis servetine servet katacak. Çözüm Halkın önüne bir an önce sandığın getirilmesi ile ve AKP’nin halkın yakasından düşmesiyle gerçekleşir. Çare ise halk gibi yaşayan, yoksulluğun kader olmadığını halkın kabullenmesiyle ve halkın “ÇARE BENİM” demesiyle gerçekleşecek. Her alanda hak- hukuk- adalet diyen, halkın yanında olan, emeğin savunucusu olan ve bu doğrultuda politikalar üreten CHP’nin iktidarı ülkemizin ve ülke insanımızın kurtuluşu olacaktır.