BÜNYAMİN SOLMAZ
Üniversite yıllarının başında tanıştığım, tanımakla mutlu olduğum arkadaşım hatta arkadaştan öte kardeşim diyebileceğim kişinin bana mail yolu ile göndermiş olduğu bu yazıyı sizinle paylaşmak istedim.
Üniversite yıllarında birçok sıkıntıya, soruna rağmen geleceğe umutla bakıp, gelecek için büyük hayaller kuran ve sevk ve arzu ile çalışan arkadaşımın bana gönderdiği mektupta umutlarının nasıl tükendiğini ve o büyük hayallerinin nasıl çalındığını bu yazıda içim acıyarak gördüm.
Kendi yazımdan vazgeçerek ülkemden manzaraları yansıtan bu yazıyı sizlerle paylaşıyor; sizin ve kamuoyunun vicdanına sunuyorum:
“2005 yılında üniversite sınavına girdim. Bana sınavda 45 Türkçe sorusu Tarih, Coğrafya, Felsefe derslerinden de toplam 45 soru soruldu. Ayrıca Yabancı Dil Bölümü’nden olduğumuz için 100 tane de İngilizce sorusu soruldu. Ben bu sınavda 45 Türkçe, 30 Sözel ve 92 İngilizce net yaptım. Okulumdan alabileceğim en çok puan 80 idi ve ben 74 puan aldım. Şimdi ben bu sınavda başarılı olamamış mıyım?.
Bu sınav sonuçlarına göre 354 puanla 20. tercihim olan 346 puanlı Almanca Öğretmenliği’ne yerleştirildim. Okulumu okudum Almanca Öğretmenliği programından mezun oldum. Ben devletime diyorum ki; ben üstüme düşeni yaptım sıra sizde.
İşsiz kalmamak ve artık baba parası yememek için ücretli öğretmenliğe başvurdum. 4 ay bu görevi yaptım ama siyasi entrikalarla o görevden de alındım. Yerime bir başka ücretli öğretmen görevlendirildi.
O sinir ve stresle şeker hastalığına yakalandım. İnsüline mahkûmum. Ne hastaneye gidecek param ne ilaç alacak sağlık güvencem var. Nişanlıyım evlenemiyorum. Nişanlımın yüzüne bakamaz oldum. Başka bir işte çalışabilirim diye gidip iş arıyorum önüme çeşit çeşit engel çıkıyor. Sen öğretmensin yarın çekip gidersin bize noterden senet imzalar verirsen seni işe alırız diyenler bile oldu.
Ey devletim ben gerekirse sana canımı tek kalemde verebilecek kadar seven bir deliyim.
Ama senin de bize bir öğretmenliği çok görmemen gerekmez mi. Atama döneminde 40 kişi - 30 kişi gibi komik rakamlarla bizim yani seni sevenlerin gururunu incitmiyor musun? Bu metni okuyanlara söylüyorum. Alın bu metni Bakanlarımızın, Başbakanımızın, Cumhurbaşkanımızın önüne koyun. Benim onlar gibi gücüm kudretim imkânım yok. Onlara sadece yardım edin diyebiliyorum.
Dışarıda işsiz nice Almanca Öğretmenleri var; benim gibi, hatta benden kötü durumda olan. Biz neden bunları yaşamak zorunda olalım. Ya gereğini yapın ya da ben varsa eğer bir lokmalık hakkım üzerinizde onu da helal etmiyorum."
Hüseyin kardeşim bu yazını köşemde yayınlarak senin ve senin gibi sıkıntıda olan vatandaşlarımızın dertlerini yürekten paylaşmak istedim. Umut ederim ki, yetkililer bu yaptıkları hataları görür ve dertlerinize çare bulur.
Eğitimsiz toplumlar yok olmaya mahkumdur. Eğitime değer vermeyenler ise cehaletin esiri olurlar.
